Photo album
Όσοι διανύουμε τα πρώτα "άντα",διαπιστώνουμε πως το νερό έχει αρχίσει να μπαίνει στο αυλάκι.Το κορμί έχει πια χάσει την ευκαμψία του ενώ το πνεύμα δεν εμφανίζει τον πάλαι ποτέ διακαή πόθο νέων αναζητήσεων.Οι προτιμήσεις τείνουν να παγιωθούν,δύσκολα κάτι μάς ξαφνιάζει,ακόμα πιο δύσκολο να βρεθεί αυτό που θα μας προσφέρει βαθιά και πρωτόγνωρη συγκίνηση.Έχουμε φάει κάποια χαστούκια,οι αυταπάτες αργά αργά διαλύονται,οι επιθυμίες μετριάζονται σαν το φως των κεριών που ξεχασμένα ανάβουν μπροστά σε εικόνες ευτυχίας.Η αλλαγή που έχει συντελεστεί στο θυμικό μας επηρεάζει τον τρόπο που αποδεχόμαστε τους άλλους.Οι νέες γνωριμίες που κάνουμε και μας κεντρίζουν το ερωτικό ενδιαφέρον,πιθανόν να προσεγγίζονται κάτω από το πρίσμα μιας κάποιας αβεβαιότητας.Βλέπουμε την εικόνα τους αλλά δεν ξέρουμε τι έχει προηγηθεί.
Προτού επέλθουν οι μέρες των αμέτρητων τσιγάρων που συνοδεύουν θλιβερούς στίχους,το συνεχές σφίξιμο στο στομάχι και οι μουντές ώρες της αναμονής πάνω από ένα τηλέφωνο,καλό θα ήταν να ζητηθεί από αυτές τις γνωριμίες η προσκόμιση φωτογραφιών του παρελθόντος.
Εφόσον το παρόν ορίζει αυτό που βλέπουμε,ας μας δοθεί η ευκαιρία να ψυχανεμιστούμε,ξεφυλλίζοντας τις,κάτι που γνωρίζει μόνο ο ιδιοκτήτης τους.Που πιθανόν και ο ίδιος έχει ξεχάσει στο διηνεκές αλισβερίσι του με τον χρόνο.Σε αυτό το βλέμμα που αποτυπώνεται στο χαρτί,δεν έχει εμφανιστεί ακόμα καμιά σκιά,το χαμόγελο στην φωτογραφία δεν έχει πάψει να ελπίζει σε κάτι που επιθυμεί να πιστέψει,ο αυθορμητισμός της νεανικής μορφής δεν έχει χαθεί πίσω από τον καλλιεργημένο εαυτό της.
Ό,τι χάθηκε ή ξεχάστηκε στο δρόμο,μπορεί να ανακτηθεί.
Και αν τελικά δεν επιτευχθεί η μεταμόρφωση,δεν πειράζει.Το πολύ πολύ να νιώσουμε πάλι να μας αδράχνει η διάθεση για φυγή,γευόμενοι ξανά την ηδύτητα των μελαγχολικών στίχων.
posted by still ill @ 7:00 PM
8 Comments:
Απο μικρη εβγαινα πολυ λιγες φωτογραφιες (ισως στην αλλη μου ζωη να ημουν ινδιανα).
Το ιδιο συνεχιζω και σημερα.
Κατι που δεν εχει αλλαξει ειναι οτι παντα εβγαινα χααααλια.Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο χαλια.
Ετσι λοιπον που να αναζητησω αυτα που εχασα? Τι θα μου θυμισει? Γιατι εχεις δικιο σ'αυτο. Υπαρχει ομως και μια λεπτομερια μικρη που πρεπει να επισημανω και τη λενε ΕΦΗΒΕΙΑ.Αυτη κανει την διαφορα.
φιλια
Μα ακριβώς cuentos nat(αλήθεια,τι σημαίνει;Ισπανικά είναι νομίζω).Στην εφηβεία υπάρχει η αθωότητα,δεν μας έχουν διαμορφώσει ακόμα τα βιβλία,δεν μας έχουν σημαδέψει οι πληγές,δεν μας έχουν κρύψει τα ψιμύθια που επιλέγει ο καθένας από εμάς.Η κάθε εμπειρία μάς αλλάζει,μας απομακρύνει από το χαμένο κέντρο μας με συνέπεια να διαφοροποιείται και ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους.
Σε ευχαριστώ:)
cuentos στα ισπανικα ειναι τα παραμυθια.Εν καιρω θα σου πω γιατι το επελεξα(εκτος απ' το οτι αγαπαω τρελλα τα παραμυθια υπαρχει και αλλος λογος).
Περασα πολυ δυσκολη εφηβεια, ημουν πολυ ατιθαση κτλ. Σημερα στην ερωτηση "ποσο θα'θελες να ησουν τωρα" , λεω 35, οσο δηλαδη ειμαι.
Αυτο θα αλλαζε αν μπορουσα να κρατησω μονο τα καλα απο την αθωοτητα και απο το ακατεργαστο του χαραχτηρα της εφηβειας.Οσο για πληγες νομιζω οτι τοτε ειχα περισσοτερες αν και τωρα εχω πιο πολλα προβληματα.
Αυτο σηκωνει πολυ κουβεντα και καλο κοκκινο κρασι(δες προηγουμενο σου ποστ).Ειναι θεμα για να σιγομιλας και να σιγοπινεις...
Λεω να πιω τωρα ενα.
Αντε στην υγεια σου .
Καληνυχτα
οι παιδικές μας οι μορφές
μέσα από φωτογραφίες μάς κοιτάζουν γελαστές..
είχα αγαπήσει από μικρή την θεωρία του "η φυγή δεν είναι λύση", αλλά μια από τις πολυτέλειες της ηλικίας είναι ότι μπορείς να επιλέγεις πλέον τις μάχες που αξίζει να δώσεις.
(της ηλικίας των άλλων φυσικά)
καλημέρα:)
Cuentos,ένα ίσον κανένα(απλά μαθηματικά των δύσκολων ωρών).
Καλημέρα Citronella,ίσως δεν το εξέφρασα καλά,όταν κάτι δεν εξαρτάται από σένα δεν έχει κανένα νόημα να αγωνιστείς για αυτό.Ηττοπαθές ή μοιρολατρικό ακούγεται αυτό,δεν ξέρω,αλλά αν το επίπλαστο σε απωθεί,αυτό μάλλον που βλέπεις να έχει σκεπάσει οριστικά έναν πολύτιμο εσωτερικό πυρήνα,φεύγεις γιατί δεν γίνεται διαφορετικά.
Κάθε άλλο..Ηττοπαθές είναι να αδυνατείς να δεις το άσκοπον του πράγματος και να επιμένεις σπαταλώντας χρόνο και ενέργεια.
Ενώ το μόνο που έχει νόημα και *οφείλεις* να κάνεις είναι να προσπεράσεις, όπως σοφά μού είπε κάποιος;)
Δυστυχώς, μέχρι εκεί που πήρα μέρος στην συζήτηση, ελάχιστα συζητούσαν για το θέμα, αυτό κάθ’αυτό! Η κουβέντα πήρε άλλη τροπή διότι, δυστυχώς, έχουν παρεισφρήσει και άτομα που είναι εγκάθετοι του!
Ξέρω ότι, γίνουμε βαρετός γιατί, όχι ο καθένας, ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στην Αλβανία αλλά, θα φωνάξω πολύ!
Ο πρωθυπουργός, δεν... ασχολείται(!) με τέτοια θέματα αλλά, η δικαιολογία(σαθρή και ρηχή) είναι ότι τάχα μου, αφού δεν κάνουν…ανακαλύψεις, γιατί να υπάρχουν;(!!!)
"Τίποτα δε χάθηκε ακόμα, όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε..."
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home